အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမတြင္ ေၿပာႀကားခဲ႔သည့္ မိန္႔ခြန္း
မူရင္း : http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2012/11/19/remarks-president-obama-university-yangon
မွတ္ခ်က္:
Eleven Jounal မွ ၿမန္မာၿပန္ၿပီးသား
ကုိ ဖတ္လို႔ ပိုလြယ္ေအာင္ နည္းနည္းၿပင္ထားတာပါ။
In
Webpage: This page
ျမန္မာႏိုင္ငံမဂၤလာပါ ( ရယ္သံမ်ားႏႇင့္ လက္ခုပ္သံမ်ား)
ဒီတကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔ အတြက္ေကာ ၊ ဒီႏုိင္ငံကုိ လာလည္တဲ့ ပထမဆံုး အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ေကာ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဒီကို ေရာက္လာခဲ့တာဟာ ဒီႏုိင္ငံ က အေရးပါလို႔ပါ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ အေရႇ႕နဲ႕ ေတာင္အာရႇရဲ႕လမ္းဆံုမႇာ တည္ရႇိေနပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံဟာ ကမၻာေပၚမႇာ လူဦးေရအမ်ားဆုံး ႏုိင္ငံႏႇစ္ခုနဲ႔ နယ္နမိတ္ခ်င္းကပ္ေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔မႇာ ႏႇစ္ေထာင္ခ်ီတဲ့ သမုိင္းလည္းရႇိပါတယ္၊ လက္ရွိကမၻာမွာ အၿမန္ဆုံး ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေနတဲ႔ေဒသရဲ့ ေနာင္ေရးကို ပါဝင္ပုံေဖၚႏုိင္စြမ္းလည္း ရႇိေနတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံရဲ့ အလွ နဲ႔ စုံလင္ႀကြယ္ဝမႈ( diversity )ေတြ ေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဒီကို လာခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔မနက္ ေရႊေရာင္ေတြလႊမ္းေနတဲ့
ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ကို ဖူးခဲ႔ရတုန္းက ေႀသာ္
ဒီကမၻာေပၚမွာ လူရယ္လို႔ ၿဖစ္လာရင္ ဒီလူ႔ဘဝကို သည္းခံမႈတရား နဲ႔ ေမတၲာတရားေတြ နဲ႔သာ
တည္ေဆာက္ရမယ္ ဆိုတဲ႔ အၿမဲမွန္တဲ႔ ေမတၳာတရားေတာ္ အေႀကာင္း ေတြးမိၿပီး တအား ႀကည္ႏႈးခဲ႔ရ
ပါတယ္။
ဒီႏုိင္ငံဟာ ဒီၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီး( ရန္ကုန္ )ရဲ႕ လူေတြနဲ႔
ႀကပ္သိပ္ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္္ေတြကေန ေက်းရြာေပါင္း ၆၀၀၀၀ ေက်ာ္အထိ၊ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ထြတ္ဖ်ားကေန၊
ကရင္ျပည္နယ္ သစ္ေတာေတြအထိ၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းပါးေတြအထိ က်ယ္ေျပာတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သိထားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဒီကို လာခဲ႔တာ ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးကို ေလးစားလို႔လဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စံနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးေတြ အေၿခၿပဳ စတင္ခဲ႔တာလည္း ဒီေက်ာင္းႀကီးက ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ ေအာင္ဆန္းဟာ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာလုပ္ေနရာကေန ေနာက္ေတာ့ ၿမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရႇားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ ဦးသန္႔ဟာ ကမၻာ႔ေရးေရာေတြ ေလ႔လာခဲ႔ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကုလသမဂၢကေန ကမၻာႀကီးကို ဦးေဆာင္မႈ ေပးခဲ႔ပါတယ္။
ဒီေနရာမႇာပဲ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္တရာေလာက္က အသိပညာ အတတ္ပညာ ေလ႔လာသင္ႀကားမႈ ေတြ ေအာင္ၿမင္ ထြန္းကားခဲ႔ပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြက အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္ ( ၁၉၈၈)။
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ လႊတ္ေတာ္က ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျပန္လည္ရွင္သန္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ သေဘာတူ ဆုံးၿဖတ္ခဲ့ၾကပါၿပီ၊ ေက်ာင္းႀကီးကလည္း သူ႔ရဲ႕တခ်ိန္က ႀကီးျမတ္မႈကို ျပန္ရလာေအာင္လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီႏုိင္ငံရဲ့အနာဂတ္ကို လူငယ္ေတြရဲ့ ပညာေရးက အဆံုးအျဖတ္ေပးမႇာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ဒီကို လာခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏႇစ္ႏုိင္ငံၾကားက သမုိင္းေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏႇစ္တစ္ခုတုန္းက အေမရိကန္က ကုန္သြယ္ေရာင္းဝယ္သူေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ဖြင့္သူေတြြ၊ သာသနာျပဳေတြဟာ ဒီကို လာၿပီးေတာ့ ဘာသာေရး ၊ စီးပြါးေရး နဲ႔ ခ်စ္ႀကည္ေရး အဆက္အသြယ္ေတြ ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္းကလည္း ဒီနယ္ကေန ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလယာဥ္မႇဴးေတြ တ႐ုတ္ၿပည္ကို ပ်ံသန္း ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေၿမမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စစ္သည္မ်ားစြာ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏႇစ္ႏုိင္ငံစလံုးဟာ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာေအာက္က ေပၚထြက္လာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရတာကို ပထမဆံုး အသိအမႇတ္ျပဳတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မႇာ အေမရိကန္စင္တာတစ္ခု ရႇိတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂုဏ္ယူမိသလို ဒီေက်ာင္းလို ေက်ာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ပညာအျပန္အလႇန္ ဖလႇယ္ခြင့္ရရင္လည္း ဂုဏ္ယူမိမႇာပါ။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ဆယ္စုႏႇစ္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္မႇာလည္း ဒီႏုိင္ငံနဲ႔ ဒီၿပည္သူေတြကို အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း သံေယာဇဥ္ ရႇိခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါေတြအားလုံး အၿပင္ ကြၽန္ေတာ္
ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ လာခဲ့တာဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အေပၚ အေမရိကန္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
ႏႇစ္ႏုိင္ငံဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏႇစ္မ်ားစြာမႇာ သူစိမ္းေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ဒီေန႔မႇာေတာ့ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တေတြ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ
အျမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ထားခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ေျပာႏုိင္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေႀကာင့္
ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အားသစ္ ခဲ႔ရၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔
သတၳိေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ၿမင္
သက္ေသခံဝ႔ံပါတယ္ ။
တနဂၤေႏြေန႔ေတြမႇာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြဆီကုိ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံနဲ႔ တက္ႂကြလႈပ္ရႇားသူေတြ
လိုက္ေတြ႔ တာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
နႏြင္းေရာင္ (သကၤန္းေတြ) ရုံထားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကတာကုိလည္း
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိင္ကလုန္းဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြကုိ ကူညီဖို႔အတြက္
သာမန္ျပည္သူေတြက ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခဲ့ၾကတာကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သိခဲ့ရပါတယ္၊
လြတ္လပ္ေရး ေတးသံကို ေဖၚက်ဴးေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕
စကားသံေတြ၊ ဟစ္ေဟာ့ပ္ အႏုပညာရႇင္ေတြရဲ့ စည္းခ်က္ေတြကိုလည္း ႀကားခဲ႔ရပါတယ္ ။ ေမြးရပ္ေၿမ
နဲ႔ မိသားစုေတြဆီကုိ ဘယ္ေတာ့မႇ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ျပည္ေၿပးေတြ နဲ႔လည္း
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သိကြ်မ္း ခဲ႔ရပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏႇလုံးသားထဲမႇာ
ေတာက္ေလာင္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လူသားကုိမႇ တကယ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလို႔ မရပါဘူး ဆို တာကို သက္ေသျပခဲ့တဲ႔
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ရဲ ႔ ၿပင္းၿပတဲ႔ ဂုဏ္ရွိန္ ေႀကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ တအားတက္ခဲ႔
ရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္သမၼတတာ၀န္ စတင္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ပထမ ရုံးတက္ မိန္႔ခြန္းမွာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္စုိးေနတဲ့ အစုိးရေတြဆီကုိ ''ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ လက္သီးဆုပ္ကုိ ျဖည္ေပးလိုက္မယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က လက္ကမ္းေပးပါမယ္'' လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ သတင္းစကားတစ္ခု ပါးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏႇစ္ခြဲေလာက္အတြင္းမႇာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေၿပာင္းအလဲေတြ စ တင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္စုႏႇစ္ ငါးစုေလာက္ အာဏာရႇင္စံနစ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေတြကို စတင္ေျဖေလ်ာ့လာပါတယ္။ သမၼတ သိန္းစိန္ လက္ထက္မႇာ (ၿပည္သူဘက္မွ) ေျပာင္းလဲလိုတဲ႔ ဆႏၵ ကို (အစိုးရဘက္မွ) ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေရး အစီအစဥ္ ေတြက စတင္ၿဖည့္ဆည္းေပးလာပါတယ္။ အခုေတာ့ အစုိးရအဖြဲ႕ကုိ အရပ္သားတစ္ဦးက ဦးေဆာင္ေနၿပီး ပါလီမန္ကလည္း ေနရာယူလာပါၿပီ ။ တစ္ခ်ိန္က တရားမ၀င္ ေၾကညာခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲတစ္ခုမႇာ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာလည္း လႊတ္ေတာ္ အမတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ ရာေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီးသလုိ အဓမၼလုပ္အားေပး ခုိင္းေစမႈကုိလည္း ပိတ္ပင္ၿပီးပါၿပီ။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ေတြနဲ႔ ကနဦး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈေတြ ရခဲ့ၿပီျဖစ္သလုိ ပုိလြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စီးပြားေရးအတြက္ ဥပေဒသစ္ေတြလည္း ေပၚထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔မႇာ ကြၽန္ေတာ့္ကတိစကားကုိ တည္ဖုိ႔ ခ်စ္ႀကည္ေရးလက္ ကို ကမ္းဖို႔ လာခဲ့တာပါ။ အေမရိကဟာ ရန္ကုန္မႇာ သံအမတ္တစ္ေယာက္ ရႇိေနပါၿပီ။ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈေတြကိုလည္း ေလ်ာ့ေပး ၿပီးပါၿပီ။ ျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏုိင္မည့္၊ တကမၻာလုံး တိုးတက္ ဖြ႕ံၿဖိဳးေရးအတြက္ အင္ဂ်င္တစ္လုံးအျဖစ္ ပါ၀င္ (လည္ပတ္ ေမာင္းႏႇင္) ေပးႏုိင္မည့္ စီးပြားေရးတခု ကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကူညီေပးသြားမႇာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီထူးၿခားထင္ရွားတဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ အစပဲရႇိပါေသးတယ္။ အမ်ားႀကီး ေရႇ႕ဆက္သြားရဦးမႇာပါ။ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အေပၚဆုံးက ခ်မွတ္ေပးလိုက္တဲ႔ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေရး အစီအစဥ္ေတြဟာ ေအာက္ေၿခက ၿပည္သူလူထုရဲ႕ လုိလားေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ၿဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ရပါမယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ မႇိတ္တုတ္မႇိတ္တုတ္ တုိးတက္မႈေလးေတြဟာ ၿငိမ္းသြားလို႔ မၿဖစ္ပါဘူး ။ တၿဖည္းၿဖည္း ပိုအားေကာင္းလာၿပီး ဒီတုိင္းျပည္က ျပည္သူေတြအတြက္ ေတာက္ပတဲ့ လမ္းၿပ ဓူဝံၾကယ္ ျဖစ္လာေစရပါမယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ဒီႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ
ေအာင္ျမင္ဖို႔ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအတြက္လည္း အေရးပါသလို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လည္း
အေရးပါပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ မတူညီတဲ့ အရပ္ေဒသေတြကေန လာၾကတာ ျဖစ္ေပမဲ့လည္း
တူညီတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားေနၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို
ကိုယ္ေရြးခြင့္ရဖို႔ ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယႇဥ္တြဲေနထုိင္ခြင့္ရဖို႔ ၊
ပညာသင္ခြင္႔ရဖို႔ ၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ၊ ကိုယ့္ မိသားစု၊ ကိုယ့္
အသိုင္းအ၀ိုင္းကို
ခ်စ္ၿမတ္္ႏုိးခြင့္ရဖို႔ တို႔လို အိပ္မက္ေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ
စကားေတြထဲမွာသာ ရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
လူသားရဲ့တိုးတက္မႈကို ဖန္တီးေပးေနတဲ့ တစ္ကယ့္အရာပါ။ မဲပံုးေတြမႇာတင္မကဘဲ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမႇာပါ လိုအပ္ေနတဲ႔ အရာပါ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ အႀကီးက်ယ္ဆံုး သမၼႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖရန္ကလင္ ဒီနာ႐ုစဗဲ့ (Franklin Delano Roosevelt ) က ဒီအမႇန္တရားကို ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ့ အေရးေတာ္ပုံ ဆိုတာ မဲတစ္ေစာင္ေပးခြင့္ထက္ ပိုတယ္ဆိုၿပီး ဖြင့္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မဲေပး႐ံုသက္သက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္ ေလးခုကို ကိုင္စြဲဖုိ႔ ကမၻာႀကီးကို သူတိုက္တြန္း ခဲ႔ ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္၊ ဆင္းရဲၿခင္းမွ လြတ္ေျမာက္မႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္း မွ လြတ္ေျမာက္မႈတုိ႔ပါပဲ။ ဒီလြတ္ေျမာက္မႈ ေလးခုဟာ တစ္ခုကိုတစ္ခု က်ားကန္ေပးထားပါတယ္။ အားလံုးကို အေကာင္အထည္ မေဖၚပဲ တစ္ခုတည္းကို ကြက္ၿပီး အၿပည့္အဝ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
အဲဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္၊
လူသားအားလံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရႇာေနတဲ့ အနာဂတ္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေၿပာခ်င္တာလည္း ဒီအေႀကာင္းပါပဲ။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔
လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါမႇ သာမန္လူေတြရဲ့
အသံကို ၾကားႏုိင္မႇာျဖစ္ၿပီးေတာ့ အစိုးရဟာ သူတို႔ ဆႏၵ ( ျပည္သူ႔ဆႏၵ )ကို ထင္ဟပ္
ေဖၚေဆာင္ႏုိင္မႇာပါ။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမႇာဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံသားေတြအားလံုးအတြက္ ဒီ ကတိ ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ဖို႔ ရာစုႏႇစ္ ႏႇစ္ခုေက်ာ္ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကြၽန္ျပဳခံရသူေတြ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ အာဖရိကန္ အေမရိကန္(လူမည္း) ေတြ မဲေပးခြင့္ရဖို႔၊ အလုပ္သမားေတြ အဖြဲ႕အစည္း ဖြဲ႕စည္းခြင့္ရဖို႔ အစရႇိသျဖင့္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဒီရပိုင္ခြင့္ေတြ ရလာေအာင္ တႏုိင္ငံမွာ သြားခဲ႔တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း တစ္ျခားတစ္ႏုိင္ငံမႇာလည္း ပံုတူကူးဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ႏုိင္ငံဟာ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕ ခြန္အားကိုသံုးႏုိင္လာရင္ ပိုၿပီး အားေကာင္း လာမယ္ဆိုတာကုိေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါ (လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ခြင့္) ကပဲ ႏိုင္ငံေတြေအာင္ျမင္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ (ယခု) ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးစီမံကိန္းက လည္း အဲဒါကို စေဖၚေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ အတူတကြ စုေ၀းခြင့္ကုိ ဖိႏႇိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနမယ့္အစား အျပည့္အ၀ ေလးစားမႈေပးရပါမယ္။ မီဒီယာေတြ အသက္ရႈက်ပ္ေအာင္ လႊမ္းမိုးထားတဲ႔ ေခါင္းၿမီးၿခဳံထည္ကုိ ဆက္ဖြင့္ထား ေပးရပါမယ္။ ဒီေျခလႇမ္းေတြကုိ ဆက္ေလ်ာက္လာႏုိင္တာနဲ႔အမွ် ခင္ဗ်ားတို႔ တုိးတက္လာႏုိင္ပါတယ္။ ျမစ္ဆုံဆည္ တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းကုိ ႏုိင္ငံသားေတြက ကန႔္ကြက္ဆႏၵျပတဲ့ အသံကုိ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈဘဲ နားေထာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကုိ မတရားအသင္း မေႀကၿငာပဲဲ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ တိုးတက္မႈေတြ ၿမင္လာေနရပါၿပီ၊ ( ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ) လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အတြင္းမႇာ မဲဆႏၵရႇင္တစ္ေယာက္က ''ကြၽန္ေတာ္တို႔မိဘေတြ၊ ဘုိးဘြားေတြ ဒီ (အေၿပာင္းအလဲ ) အတြက္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြ ျမင္မသြားခဲ႔ႀကရွာပါဘူး'' လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ ၿမင္ေန ႀကဳံေနရပါၿပီ၊ လြတ္လပ္ၿခင္း ရဲ႔ အရသာကို ၿမည္းစမ္းခြင့္ရေနႀကပါၿပီ။
မဲဆႏၵရႇင္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိ ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ အာဏာရထားတဲ့သူေတြက အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြြကုိ (လက္) ခံရပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေမရိကန္စနစ္က အဲဒီလိုကိုၿဖစ္ေအာင္ ပုံစံဆြဲထားတာပါ။ အေမရိကဟာ ကမၻာမႇာ အင္အားအႀကီးဆုံး စစ္တပ္ႀကီး ရႇိေကာင္းရႇိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ အရပ္ဘက္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မႇာပဲ ရႇိရပါမယ္။ အေမရိကန္သမၼတအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆုံးၿဖတ္လိုက္တာကို စစ္တပ္က လုပ္ေဆာင္ရမႇာ ၿဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒါကို ေၿပာင္းၿပန္လုပ္ခ်င္လို႔ မရပါဘူး ။ သမၼတအေနနဲ႕သာမက တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ အေနနဲ႔ပါ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ အဲဒီ တာ၀န္ရႇိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျပည္သူေတြကို တာ၀န္ခံရလို႔ပါ။
အျခားတစ္ဖက္မႇာက်ေတာ့ သမၼတအေနနဲ႔ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္အေပၚမႇာ
ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵအတုိင္း ၿဖစ္လာေအာင္ အတင္းသြားလႊမ္းမုိးလို႔ မရပါဘူး တခါတေလေတာ့လည္း အဲလိုလုပ္လို႔
ရခ်င္တာေပါ့ေလ ။ ဥပေဒၿပဳ အဖြဲ႔မွာ သူ႔တို႔ကိုယ္ပိုင္ အာဏာ ၊သူရဲ့ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြလည္း
ရႇိပါတယ္။ အဲဒီလို သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့အာဏာကို ၿပန္ထိန္းထားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အာဏာနဲ႔ ဘက္မွွ်ၿပီးထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တရားသူႀကီးေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ခန႔္ထားတာေပမယ့္
သူတို႔ဘယ္လုိ စီရင္ခ်က္ခ်ရမလဲဆုိတာကို ကြၽန္ေတာ္သြားေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ
ဆုိေတာ့ အေမရိကမႇာ ဆင္းရဲသားကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကေန သမၼတႀကီး ကြ်န္ေတာ္အထိ လူတုိင္းဟာ ဥပေဒေအာက္မႇာ
တန္းတူပါပဲ။ တရားသူႀကီးတစ္ဦးကေန ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဥပေဒကို ထိန္းသိမ္းလိုက္နာေနတာလား ၊ ဥပေဒကိုခ်ဳိးေဖာက္ေနတာလား
ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီဥပေဒကို အျပည့္အ၀ လိုက္နာဖို႔
တာ၀န္ရႇိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အေမရိကန္ရဲ့ စနစ္ကို ဘာလို႔ေျပာျပရတာလဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အနာဂတ္ကို ဒီနည္းနဲ႕ပဲ ေရာက္ေအာင္ သြားရမွာ မို႔ပါ ။ ဘယ္လို အနာဂတ္လဲဆိုေတာ့ ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ ( ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ) တစ္ေယာက္ရႇိေနရင္ေတာင္ သိပ္မ်ားေနၿပီဆိုတဲ့ အနာဂတ္ ၊ ( ၿပည္သူ႔ဘက္က ဥပေဒေတြမိုလို႔ ) ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ တဦးထက္မဆုိ ဥပေဒက ပုိအားသာတယ္ဆိုတဲ့ အနာဂတ္။ ဘယ္ကေလးမႇ စစ္သားအျဖစ္ အလုပ္မခံရတဲ့၊ ဘယ္အမ်ဳိးသမီးမႇ အႏုိင္က်င့္မခံရတဲ့၊ အားႏြဲ႔ ေပ်ာ့ည႕ံသူေတြကိုေတာင္ ဥပေဒက ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ အနာဂတ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ရသင့္ပါတယ္္။ အရပ္ဘက္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မႇာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ႔ စစ္ဘက္က ႏိုင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရး ေတာင့္တင္းခိုင္မာဖို႔ကုိသာ လုပ္ေပးေနတဲ႔ အနာဂတ္၊ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြသာ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရဖို႔ အာမခံေပးတဲ့ အေျခခံဥပေဒတစ္ခုရႇိတဲ့ အနာဂတ္၊ အဲဒီအနာဂတ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာက္ရႇိိရမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ အနာဂတ္ပါပဲ။
အဲဒီခရီးစဥ္မႇာ အေမရိကဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ေျခလႇမ္းတုိင္းမွာ ေထာက္ပံ့ကူညီေပးသြားမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေတြကုိ သုံးၿပီးေတာ့ အရပ္ဘက္လူ့အဖြဲ႕အစည္းကုိ အားေကာင္းလာေအာင္ ကူမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္ဘက္ နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ တပ္က professional ပီသလာေအာင္၊ တပ္ကိုယ္တိုင္က လူအခြင့္အေရးေတြကို အားေပးၿမွင့္တင္လာေအာင္ ကူမယ္၊ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးမႈပါ ပါတဲ႔ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတိုင္ကို သြားေနတဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ( စီးပြားေရး ) partner ဖြဲ႔မယ္၊ ဒီခရီး ေပါက္လာတာနဲ႔ အမွ် လူတိုင္းဟာ ဆင္းရဲၿခင္းမွ လြတ္ေၿမာက္ရမယ္ ဆိုတဲ႔ ဒုတိယ လြတ္လပ္ခြင့္ ကို ေဖၚေဆာင္လာႏုိင္မွာပါ။
အရင္ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံ နင္းၿပားဘဝ ကေန လြတ္ေအာင္ရုံးလိုက္ၿပန္ေတာ့ အခု ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း နဲ႔ ငတ္ေနရပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မၿဖစ္သင့္ပါဘူး။ သမို္င္းကိုၿပန္ႀကည့္လိုက္ရင္ ၿပည္သူေတြအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ဖို႔ ၿပည္သူေတြ ( ေရြးေကာက္) တင္ေၿမွာက္လိုက္တဲ႔ ၿပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ ( ၿပည္သူထဲမွ ကိုယ္စားလွယ္) ပါဝင္တဲ႔ အစိုးရမ်ိဳးကသာ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝမႈကို အမ်ားဆုံး ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီေနရာမ်ိဳး မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ partner ဖြဲ႕ၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခ်င္တာပါ။
သာမန္ျပည္သူေတြက
သူတို႔ရဲ့အနာဂတ္အတြက္ ေျပာပိုင္ခြင့္ရႇိလာၿပီဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ေျမကို
ခင္ဗ်ားတို႔လက္ထဲက အတင္းလာသိမ္း လို႔မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြမႇာ
ေသခ်ာပါရမႇာက ဒီႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြမႇာ အေျခခံအက်ဆုံး ပိုင္ဆိုင္မႈ ၿဖစ္တဲ႔
ကိုယ္ေနၿပီး ကိုယ္လုပ္ ( စိုက္ပ်ိဳးေရး ? )ေနတဲ့ ေျမကို ကုိယ႔္နံမည္ေပါက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတာ့ ရွိရမယ္
ဆိုတာပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕အရည္အခ်င္း
အစြမ္းအစေတြကို ေႏွာင္ႀကိဳးေၿဖၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခါမွာ လူတိုင္းအတြက္
အခြင့္အလမ္းေတြဟာလည္း ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကဟာ ဒီမႇာစီးပြားေရးလုပ္တဲ့
ကုမၸဏီေတြအေပၚ ပိတ္ပင္ထားမႈကို ဖယ္ရႇားေပးလိိုက္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အစိုးရကလည္း
ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကန႔္သတ္ခ်က္ေတြကို ဖယ္ရႇားေပးလုိက္ၿပီ ျဖစ္သလို
စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္ဖို႔ ေျခလႇမ္းေတြ လႇမ္းေနပါၿပီ။ အခုေနအခါမႇာ
ခင္ဗ်ားတို႔နယ္နမိတ္ထဲကို ဓနဥစၥာေတြ ပိုၿပီးစီးဝင္လာေနပါၿပီ။ အဲဒါဟာ
လူအေျမာက္အမ်ားရဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင့္မားလာေစလိမ့္မည္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အေပၚဆုံးက လူေတြအတြက္ပဲ အက်ိဳးရွိသြားတာမ်ိဳး မၿဖစ္ရပါဘူး၊
အားလုံးအတြက္ ၿဖစ္ရပါမယ္။ ႏုိင္ငံတခု ဖြ႔႔ံၿဖိဳးလာတဲ႔အခါ "လူတိုင္းမႇာ
အခြင့္အေရးရႇိတယ္ ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္ရမယ္" ဆိုတဲ႔ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈမ်ိဳးကသာ အဲဒီ ႏုိင္ငံကို အလ်င္အျမန္
တိုးတက္သြားေစပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့
ဒီလိုဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမ်ဳိးကိုေတာ့
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ၿခစားတာေတြကို စြန္႔ပစ္ လိုက္ႏုိင္မႇ ဖန္တီးႏုိင္မႇာပါ။
ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈေတြကေန အခြင့္အလမ္းသစ္ေတြ ေပၚလာေစခ်င္ရင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး
စီမံကိန္းေတြက ဘတ္ဂ်က္( စီမံကိန္း )
ေတြမွာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရႇိလာေအာင္၊ စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြ ကို
ပုဂၢလိကပိုင္ ၿဖစ္လာေအာင္ အားေပးရမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကို ကိုယ့္ဘက္က နမူနာ စံျပ အေနနဲ႔ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြကို ဒီ( ၿမန္မာ) မွာ စီးပြားေရးလာလုပ္မယ္ဆိုရင္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈအပိုင္းမွာ ျမင့္မားတဲ့ standards ေတြကို လိုက္နာဖို႔ တိုက္တြန္း ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေသးေလးေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔၊ စြန႔္ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရႇင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေသးေလးေတြ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္မည့္၊ အလုပ္သမားေတြ သူတို႔ရတာကို စုေဆာင္းႏုိင္မည့္ စီးပြားေရးမ်ိဳးကို အားေပးဖို႔ ကမၻာ့ဘဏ္လို အဖြဲ့အစည္းေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေပးပါမယ္ ။ ၿပီးေတာ့ မၾကာေသးမီက ခင္ဗ်ားတို႔အစိုးရက ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ပြင့္လင္းအစိုးရ မိတ္ဖက္ျပဳမႈ (Open Government Partnership ) လို႔ေခၚတဲ့ အစီအစဥ္မႇာ ပါ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အထူး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒါမႇ (ၿမန္မာ) ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သူတို႕ အစိုးရက ပိုက္ဆံေတြကို ဘယ္လိုသုံးေနတယ္၊ အစိုးရစနစ္ႀကီး ဘယ္လိုလည္ပတ္ေနတယ္ဆိုတာ တိတိက်က် သိၿမင္လာႏုိင္မယ္၊ အစုိးရက သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို ပုိတာဝန္ယူ လာမွာပါ။
အခ်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့
အသံေတြကို အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ၾကားေနရၿပီ ဆိုရင္္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အေျခခံ
လိုအပ္ခ်က္ေတြျပည္စုံဖို႔ အမ်ားႀကီး ပိုနီးစပ္လာပါၿပီ ။ ဒါေၾကာင့္
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဟာ ငတ္္ေနတဲ႔သူေတြ၊ နာမက်န္း ၿဖစ္ေနသူေတြ၊ မီးေတြေရေတြ မရဘဲ
ေနေနရသူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြ အထိ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာလည္း
အေမရိကန္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔အတူ လက္တြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ( တာဝန္က်ရာ ) အပိုင္းကို
လုပ္ေပးသြားပါမယ္။
ဒီကေန႔မႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ဦးေဆာင္ ေအဂ်င္စီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ USAID ရဲ႕ မစ္ရႇင္တစ္ခုကို ဒီႏုိင္ငံမႇာ
ျပန္လည္ထူေထာင္လိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းကို
ခင္ဗ်ားတို႔ ေလွ်ာက္ေနရင္းမွာပဲ တစ္ခ်ိန္က အာရႇရဲ႕ စပါးက်ီျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံဟာ
ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကို ကိုယ္ေကြၽးထားႏုိင္စြမ္း ၿပန္ရွိလာေအာင္၊ နာမက်န္းသူေတြကို
ကုသေပးႏုိင္လာေအာင္၊ ကုိယ့္ ကေလးေတြကို ကိုယ္ ပညာသင္ေပးလာႏုိင္ေအာင္ နဲ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို တည္ေထာင္တဲ႔
ေနရာေတြမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ မိတ္ဖက္အေနနဲ႔ ကူညီခ်င္ပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံဟာ
သဘာ၀သယံဇာတေတြေပါတယ္လို႔ ထင္ရႇားတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဒီသယံဇာတေတြကို ေခါင္းပုံၿဖတ္ အၿမတ္ထုတ္သြားတာမ်ိဳးကိုေတာ့
ကာကြယ္ေပးရပါမယ္။ ကမၻာ့စီးပြားေရးမႇာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးမားဆုံး
သယံဇာတရင္းျမစ္ဆိုတာ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ျပည္သူေတြပဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေမ့လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံက ခင္ဗ်ားတို႔ ( တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ) အေပၚမွာ
ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံလိုက္ရင္ နကုိယ္ထက္အပုံႀကီး သာတဲ႔ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝမႈေတြကို (
ဝင္လာေအာင္) တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သလို ၿဖစ္သြားမယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့
ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အလားအလာေကာင္းေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္ဆိုတာဟာ အဲဒီႏုိင္ငံက
ျပည္သူေတြကို လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္လာေအာင္၊ အရည္အခ်င္းရွိလာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာပဲ၊
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကိုေပါ့ ။
ပညာေရးဟာ အေမရိကန္
ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္သလို ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္လည္း
ေသာ့ခ်က္ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕
အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ (လက္ရွိ) လက္တြဲလုပ္ကိုင္ေနသလို ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔လဲ
လက္တြဲလုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရလာတဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို
ဆက္တိုးခ်ဲ႕တဲ႔အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အျပန္အလႇန္ဖလႇယ္ဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကိုလာၿပီး
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီက သင္ယူေစခ်င္သလို အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ဒီကိုလာၿပီး
ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက သင္ယူေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီအမႇန္တရားကေန
ကြၽန္ေတာ္ဆက္ၿပီး ဦးတည္ေျပာခ်င္တာက ေရႇ႕မႇာေျပာခဲ့တဲ့ တတိယလြတ္ေျမာက္မႈပါပဲ။
လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ ဆိုတာပါ။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာ ခင္ဗ်ားကိုးကြယ္ခြင့္၊ အေျခခံ
လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာ နဲ႔ေနႏုိင္ခြင့္ပါပဲ။
ဒီႏုိင္ငံဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံလိုပဲ
စုံလင္ႀကြယ္ဝမႈ( diversity ) ရွိတဲ႔ ကံေကာင္းတဲ႔ တိုင္းၿပည္ပါပဲ ။ လူေတြအားလုံး
တရုပ္တည္းခ်ည္း မဟုတ္ႀကဘူး၊ ေဒသတခုတည္းက လာႀကတာမဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းဟာ
တစ္ပုံစံတည္းနဲ႔ ရွိခုိးႀကတာ မဟုတ္ဘူး ။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ
ၿမိဳ႕ငယ္ေတြမႇာ ဗုဒၶဘာသာဘုရားေတြ၊ မြတ္စလင္ ပလီေတြ၊ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ခရစ္ယန္
ဘုရားေက်ာင္းေတြ ေဘးခ်င္းကပ္ တည္ရႇိေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သမိုင္းဇာတ္လမ္းမႇာ
ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမ်ဳိးစုေတြ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီၿပည္တြင္းမွာ ကမၻာေပၚမႇာ အရႇည္ၾကာဆုံးဆိုတဲ႔
လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ထႂကြမႈေတြ ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီကိစၥနဲ႔ပဲ
မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ႔ရတယ္၊ မိသားစုေတြ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ
တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ ျဖစ္ႀကရတယ္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ထားတယ္ဆိုတာကိုလည္း
ေတြ႔ရတယ္။
အမ်ဳိးသားျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရး မေအာင္ျမင္ဘဲ ဘယ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမႇ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုေနအခ်ိန္အခါဟာ ယာယီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးေတြကေန အရႇည္တည္မည့္ ညွိႏႈိင္းသေဘာတူခ်က္ ရယူဖို႔ ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္အပါအဝင္ ပဋိပကၡေတြ ရႇိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြမႇာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ဖို႔ ေတြ အတြက္ အခြင့္ေကာင္း၊အခ်ိန္ေကာင္း ပါပဲ ။ ဒီအားထုတ္မႈေတြဟာ ပိုၿပီး မွ်တၿပီး၊ ပုိၿပီးၾကာရွည္ခံတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီကို ဦးတည္သြားရပါမယ္။ လူသားခ်င္းစာနာလို႔ေပးတဲ႔ အကူအညီေတြကုိ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြ ရဖို႔၊ စစ္ေၿပးဒုကၡသည္ေတြ အိမ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတြလည္း ပါရပါမယ္။
ဒီကေန႔ ရခိုင္ျပည္နယ္မႇာ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ လူအမ်ားဒုကၡပင္လယ္ေဝခဲ႔ရတဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ (တဘက္နဲ႔တဘက္) တင္းမာမႈေတြ ဆက္ၿပီးႀကာႀကာရႇိေနေလ အႏၱရာယ္ပိုမ်ားလာေလ ဆိုတာကိုျမင္ေနရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ရခိုင္ေတြအပါအ၀င္ ဒီျပည္နယ္က ျပည္သူေတြဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ႏိွပ္စက္ မႈေတြကို ခံေနရတာ သိပ္ႀကာေနပါၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ ဘာအေႀကာင္းၿပခ်က္နဲ႔မွ ( ဒီလို ခံေနရလို႔ဆုိၿပီး ) အျပစ္မဲ့တဲ႔သူေတြကို အၾကမ္းမဘက္သင့္ပါဘူး။ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔မႇာ ရႇိသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔မႇာ ရႇိသလို တူညီတဲ့ လူ့ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ရႇိပါတယ္။
တမ်ဳိးသားလုံး ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ဖို႔ဆိုတာ ႀကာဦးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူအခ်င္းခ်င္းၿဖစ္ေနလို႔၊ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္လည္းေကာင္းေအာင္လို႔ ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္တာေတြ ရပ္လိုက္ဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ရပ္တန႔္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ (ၿမန္မာ) အစိုးရအေနနဲ႔ ( ရခိုင္ၿပည္နယ္က ) မတရားမႈေတြကို ေၿဖရွင္းဖို႔ ၊ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥေတြကို ရႇင္းလင္းဖို႔၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုင္ရာ အကူအညီေတြရႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔၊ ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈကိစၥေတြကို ရႇင္းလင္းေပးသြားဖို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားတာကို ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရႇ႕ဆက္တဲ့ေနရာမႇာ အဲသလို အေၿမာ္အျမင္မ်ဳိးထားရွိတာကို တကမၻာလုံးက ေထာက္ခံႀကမႇာပါ။
ႏိုင္ငံတိုင္းဟာ (ဘယ္သူေတြကို ကိုယ့္ ) ႏိုင္ငံသား အၿဖစ္ (
ဘယ္လို ) သတ္မွတ္မယ္ဆိုတာ လုံးပန္းေနရပါတယ္။ အေမရိကမွာ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
အႀကီးအက်ယ္ ၿငင္းခုံေဆြးေႏြးတာေတြ ရႇိခဲ့ၿပီး၊ ဒီေန႔အထိလည္း ဆက္ရႇိေနတုန္းပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာ့ေနရာ အႏႇံ႕အျပားကလာတဲ့ လူေတြနဲ႔
ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ခဲ့တာက တခ်ဳိ႕ေသာ
သေဘာတရားေတြဟာ တစ္ကမၻာလုံးအတြက္ မႇန္ကန္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုရုပ္ရႇိတယ္၊
ခင္ဗ်ားဘယ္ေဒသက လာတယ္၊ ခင္ဗ်ားဘယ္ ဘာသာကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာေတြအေပၚ မူမတည္တဲ႔၊ လူတိုင္းအတြက္
မွန္တဲ႔ သေဘာတရားေတြပါ။ (အဲဒီ သေဘာတရားကေတာ့ ) သူတို႔က ဘယ္သူေတြမို႔လို႔၊ သူတို႔က
ဘယ္ကေနလာတာမို႔လို႔ ဆိုတာ သက္သက္ေၾကာင့္ သူတို႔မိသားစုေတြကို ရန္ၿပဳခံရမည့္္၊
သူတို႔အိမ္ေတြ မီးရႈိ႕ခံရမည့္ ေဘးမရွိပဲ ( ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ) ေနႏုိင္ခြင့္ပါပဲ။
တကယ္တမ္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့
ဒီႏုိင္ငံက ျပည္သူေတြကပဲ ငါတို႔ ႏုိင္ငံဆိုတာ ဘယ္လို၊ ငါတို႔ ႏုိင္ငံသား ဆိုတာ
ဘယ္လို ၿဖစ္ရမယ္ ဆိုတာေတြကို သတ္မွတ္ဆုံးၿဖတ္ ရမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲႀကီး
ေၿပာဝ႔ံတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလို သတ္မွတ္တဲ႔ အခါမွာ ဒီ ( လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ယဥ္ေက်းမႈ
) စုံလင္ႀကြယ္ဝမႈကို အားနည္းခ်က္အျဖစ္ မျမင္ဘဲ အားသာခ်က္ အျဖစ္
ကိုင္စြဲႏုိင္တယ္ဆိုတာပါ။ မတူကြဲျပားတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြရွိလို႔
ခင္ဗ်ားတို႔တိုင္းျပည္ႀကီး ပိုေတာင္ အားေကာင္းလာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ( အရင္ဆုံး
) ဒီအခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ရပါမယ္ ၊
ဒီအင္အားကို အသိအမႇတ္ျပဳ ရပါမယ္။
ကြၽန္ေတာ္
ဘာလို႔ဒီလိုေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ္႔္ဘ၀က
ဒီစည္းလုံးၿခင္း ရဲ႕ အင္အားအေႀကာင္း သင္ၾကားေပးလိုက္လို႔ပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ
ခရစ္ယာန္ေတြ၊ ဂ်ဴးေတြ၊ မြတ္စလင္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴနဲ႔ ဘာသာမဲ႔ေတြ
စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ သမိုင္းကို ဘာသာစကားတိုင္းက
ပုံသြင္းေပးခဲ႔ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈတိုင္းက ႂကြယ္၀ေစခဲ႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ
ကမၻာေနရာစုံကလာတဲ႔ လူေတြ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔
လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈေတြရဲ႕ ခါးသီးမႈကို ျမည္းစမ္းခဲ့ၾကရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔သမိုင္းက ဘာကိုၿပေနသလဲဆိုေတာ့ ( ႀကာလာရင္ ) လူေတြရဲ႕ႏႇလုံးသားထဲက
အမုန္းေတြ ေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္၊ လူမ်ဳိးေတြ၊ အုပ္စုေတြၾကားက မ်ဥ္းေတြ
မွိန္ၿပီးေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ဆုံး E Pluribus Unum ( အမ်ားမွ တခုတည္း )
ဆုိတဲ႔ အမွန္တရား ရုိးရုိးေလး တခုပဲ က်န္ခဲ႔ပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေမရိကားမွာ
အဲဒီလိုပဲ ေၿပာႀကတယ္၊ (နကိုယ္) အမ်ားကေန (အခု) ငါတို႔ဟာ တစ္ႏိုင္ငံတည္း၊
လူထုတစ္ရပ္တည္းပဲလို႔ ေၿပာႀကပါတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဒီအမႇန္တရားေႀကာင့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စည္းလုံးမႈ ပိုရွိလာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံႀကီး
ပိုအားေကာင္းလာတယ္။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားတာ အဲဒါေႀကာင့္လည္း
ပါပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔
အၿမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ႔ ဒီမိုကေရစီ သေဘာထားေတြကို တာရွည္ခံဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကမၻာမႇာ
ၾသဇာအႀကီးဆံုးႏိုင္ငံရဲ့ သမၼတအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔အေရွ႕မႇာ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ႕ တခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့ အသားအေရာင္ေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မဲေပးခြင့္ေတာင္
မရႏုိင္ေလာက္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း အသိအမႇတ္ ၿပဳရပါမယ္။ ဒါေလာက္ဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေတာင္ သူ႔ရဲ့ကြဲျပားမႈေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ခဲ႔ရင္
ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ကြဲျပားမႈေတြကို ေက်ာ္လႊား ႏုိင္မွာပဲ ဆိုတဲ့
အသိတစ္ခုကို ေပးမႇာပါ။ ဒီနယ္နိမိတ္ပိုင္နက္အတြင္းမႇာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူတိုင္းဟာ
ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံသမိုင္း ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုခင္ဗ်ားတို႔က
လက္ခံႀကိဳဆိုသင့္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကသာ ၿမင္တတ္ရင္ ဒီလိုကြဲျပားမႈေတြဟာ
အားနည္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခြန္အားပါ။
အဲဒီကေန ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္
ေဆြးေႏြးမယ့္ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္မႈ ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒါကေတာ့
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေဘးကေန လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ျပည္သူေတြအားလံုးရဲ့
အခြင့္အေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းဆိုတာဟာ လူသားေတြ နဲ႔ သူတို႔ရဲ့အိပ္မက္ေတြၾကားထဲမႇာ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ ရွိေနတဲ႔ (တားဆီးထားတဲ႔ ) အင္အားေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပဋိပကၡေတြကို ( ရင္ဆိုင္ရမွာ ) ေၾကာက္တာ။ စစ္လက္နက္ေတြကို ေၾကာက္တာ။ အတိတ္နဲ႔ အရမ္းကြာၿခားေနတဲ႔ အနာဂတ္ကို (ေရာက္ရမွာ ) ေၾကာက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ စီးပြားေရးေတြကို ကေၿပာင္းကပ်န္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြကို ေၾကာက္တာ။ ( ကိုယ္နဲ႕ ) ရုပ္ခ်င္းမတူတဲ့ လူေတြကို ေႀကာက္တာ ၊ တၿခားက ေၿပာင္းလာတဲ႔ လူေတြကို ေၾကာက္တာ။ ကိုးကြယ္မႈပံုစံမတူတဲ့ လူေတြကို ေၾကာက္တာ ေတြပါ။ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အက်ဥ္းခ်ခံထားရစဥ္ သူရဲ႕ အေမႇာင္မိုက္ဆံုးကာလ မွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမႇ လြတ္ေျမာက္ေရးအေၾကာင္း အက္ေဆးတပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အာဏာကို စြဲကိုင္ထားတဲ့ လူဟာ ( အဲဒီ အာဏာကို ) ဆုံးရႈံးရမွာကို ေၾကာက္တဲ႔စိတ္ေႀကာင့္ ပ်က္စီး ရတယ္လို႔ သူမ ကေျပာခဲ့ပါတယ္။ 'အာဏာကို စြဲကိုင္ထားတဲ့ လူေတြက အဲဒီ အာဏာ ဆုံးရႈံးသြားမွာကို ေႀကာက္ေနလို႔ ပ်က္စီးရတယ္ ၊ အာဏာ ကို နာခံေနရတဲ႔ လူေတြႀကေတာ့ အဲဒီ အာဏာေႀကာင့္ ေဘးသင့္ရမွာကို ေႀကာက္ေနလို႔ ပ်က္စီးရတယ္။
ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို
ထားခဲ႔လိုက္လို႔ ရေနပါၿပီ ။ အာဏာကို ျပည္သူေတြရဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဆီက မဟုတ္ဘဲ
ျပည္သူေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဆီကေန ေတာင္းယူရမယ္ဆိုတာကို နားလည္လာေနတဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေခတ္မွာ ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို ထားခဲ႔လိုက္လို႔ ရေနပါၿပီ၊
အခုအခ်ိန္မွာ အရင္အတိုင္း ပဲ ရွိမေနသင့္ေတာ့ဘူး ၊ အေျပာင္းအလဲေတြ ေပၚလာရေတာ့မယ္၊
ဆက္ၿပီးလည္း ေၿပာင္းလဲေနရေတာ့မယ္လို႔
အခုိင္အမာေတာင္းဆုိေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြေခတ္မွာ ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို
ထားခဲ႔လိုက္လို႔ ရေနပါၿပီ၊ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးခဲ့သလို 'ေၾကာက္ေနတာဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့
လူအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ပုံမွန္စိတ္အေနအထား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ' ကို
ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမႇာလည္း
(အခုေတာ့) 'အၿမဲတမ္းေၾကာက္ေနရတဲ႔ ဘဝဆိုတာမ်ိဳး
မရွိေတာ့ဘူး'ဆိုတာ
ကမၻာကို ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီေန႔ၿပလိုက္ပါၿပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဒီကို
ေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ကို လာခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ
ဒီမႇာအခုျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ ၿဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဒီေဒသအတြက္သာမက တကမၻာလုံး အတြက္ပါ
အေရးပါေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သြားေနတဲ့ ခရီးဟာ လူေတြအမ်ားႀကီးကို
စိတ္ဓါတ္ေတြတက္ႀကြလာေစနုိင္လို႕ပါ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟာ လက္ရွိထက္သာတဲ႔
ေနရာတခုအၿဖစ္ကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ႔ စိန္ေခၚစမ္းသပ္မႈတစ္ခုပါ။
အေမရိကန္ၿပည္ေထင္စုဟာ ပစိဖိတ္ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အနာဂတ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေနာက္ဘက္က ႏုိင္ငံေတြ၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ တြဲဘက္ပတ္သတ္ေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စီးပြားေရး အေၿခအေနၿပန္ေကာင္းလာရင္ ဒီေဒသမွာ ဧရာမတိုးတက္မႈႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႇာေတြ႕မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒေတြကို ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုးထားတဲ႔ စစ္ပြဲေတြ ( အီရတ္စစ္ပြဲ ) ကို အဆံုးသတ္ႏုိင္လိုက္ၿပီ ၿဖစ္ၿပီး ဒီေဒသဟာ ခ်မ္းသာႀကြယ္ဝၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔တေခတ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြအတြက္ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္လာမႇာပါ။
ဒီအေရႇ႕ေတာင္အာရႇမႇာ
ႏိုင္ငံေတြ၊ ျပည္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစည္းညီညြတ္မႈ အလားအလာေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သမၼတတေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အာဆီယံကို လက္ခံႀကိဳဆိုခဲ႔တာဟာ
ဒီီေဒသမႇာ၊ အင္ဒိုနီးရႇားမႇာ ကြၽန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ႀကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
ဆိုတာထက္ပိုပါတယ္။ အာဆီယံကို ႀကည့္လိုက္ရင္ေၿပာင္းလဲလာေနတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြကို
ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ တိုးတက္ေနၿပီး ဒီႏိုင္ငံေတြမႇာ
ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းေနပါတယ္။ အစိုးရေတြဟာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ ေနၾကပါတယ္။ သမုဒၵရာေတြ၊
ကြၽန္းေတြ၊ သစ္ေတာေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြ၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံု အကုန္ပါတဲ႔ စုံလင္ႀကြယ္ဝၿခင္း အေၿခေပၚမႇာ တိုးတက္မႈေတြကို
တည္ေဆာက္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ မတူညီမႈေတြကို သတၳိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ၿပီး အျပန္အလႇန္ေလးစားမႈနဲ႔
ႏႇစ္ဦးႏႇစ္ဖက္ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုရင္ ၂၁
ရာစုဟာ အဲဒီပုံအတိုင္း ၿဖစ္လာမွာပါ။
ဒီရန္ကုန္ကေန အာရႇအတြက္
ကြၽန္ေတာ္သတင္းစကားတစ္ခု ပါးခ်င္ပါတယ္။ အတိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသား
ဆက္လုပ္ေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ အနာဂတ္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္ႀကည့္ဖို႔လိုပါတယ္။
ေျမာက္ကိုရီးယားရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခု
ကြၽန္ေတာ္ကမ္းလႇမ္းထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ႏ်ဴးကလီးယားလက္နက္ေတြကို
စြန႔္လႊတ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေမရိကန္ရဲ႔ ကမ္းထားတဲ႔ လက္ကို ေတြ႕ရမႇာပါ။
၂၀၁၂ ခုႏႇစ္မႇာ အေရ့ႇ
အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ ကြဲလြဲမႈေတြအေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖက္တြယ္ထားဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ခင္ဗ်ားတို႔ ေျမာက္ဘက္က အိမ္နီးခ်င္း တရုတ္ရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တိုးတက္မႈကို
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ အေနာက္ဘက္က အိမ္နီးခ်င္း
အိႏိၵယကိုလည္း ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ကုလသမဂၢ နဲ႔ အေမရိကန္ဟာ ပိုၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး
ပိုသာယာ၀ေျပာတဲ့ ပိုၿပီးေတာ့ တရားမွ်တတဲ့ ပိုၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့
ကမၻာတစ္ခုၿဖစ္လာဖို႔ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ႀကမည့္ ႏိုင္ငံႀကီးႀကီးေသးေသး
ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔မဆို တြဲအလုပ္လုပ္သြားမွာပါ။ အဲဒါအျပင္ အေမရိကန္ဟာ
ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပည္သူေတြရဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ေလးစားတဲ့ ၊ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒ နဲ႔
၀တၲရားေတြကို ေလးစားလိုက္နာတဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔မဆို မိတ္ေဆြလုပ္သြားမႇာပါ။
အဲဒီလိုႏုိင္ငံ၊
အဲဒီလိုကမၻာ ကို ဒီသမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕ ( ရန္ကုန္ ) မႇာ ခင္ဗ်ားတို႔
စတင္တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါၿပီ။ အထီးက်န္ေနခဲ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံဟာ နိဒါန္းသစ္တစ္ခု (
ေခတ္သစ္တခုအစ ) ရဲ့ စြမ္းအားကို ကမၻာကို ျပသႏိုင္ပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီကို သြားတဲ့
လမ္းဟာ (စီးပြားေရး) ဖြ႕ံၿဖိဳးမႈနဲ႔လည္း လက္တြဲသြားတယ္ ဆိုတာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္
သက္ေသၿပႏုိင္ပါေတာ့မယ္။ ခုဒီမႇာထိုင္ေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔လို အခြင့္အေရးေတြကို
မခံစားႏိုင္တဲ့လူေတြ ဒီႏိုင္ငံမႇာ
မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရႇိေနေသးတယ္ဆိုတာ သိထားၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာပါ။
လွ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ သူေတြ ကုေဋနဲ႔ ခ်ီရႇိေနပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္
အက်ဥ္းခ်ခံထားရၿပီး လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ေစာင့္စားေနရတဲ့ လူေတြရႇိေနဆဲပါ။
ၿပည္ေၿပးေတြ၊ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုလို႔ ဟုိးမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းက
မႈန္ပ်ပ်ကေလးေလာက္ပဲ ရွိေနတဲ႔ ၊ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမႇာ ေနေနရတဲ့
အိုးအိမ္စြန္႔ေၿပးလာရသူူေတြလည္း ရႇိေနပါေသးတယ္။
ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါမယ္၊
ကြ်န္ေတာ္အသံကို ႀကားႀကားသမွ် လူအားလံုံးကို ေၿပာပါမယ္၊ အေမရိကန္ ၿပည္ေထာင္စုဟာ
ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူ ရွိေနပါတယ္ ။ ေမ့ေလ်ာ့ခံထားရတဲ့ သူေတြ၊
လက္လြတ္ဆံုးရႈံးသြားၾကတဲ့သူေတြ၊ ၀ိုင္းပယ္ခံထားရတဲ့သူေတြ၊ ဆင္းရဲေနၾကတဲ့သူေတြ
အပါအဝင္ အားလုံးနဲ႔ အတူရွိေနပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့
ေခါင္းထဲမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႏႇလံုးသားထဲမႇာ ထည့္ထားပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီ ၂၁ ရာစုမႇာ နည္းပညာ ၿပန္႔ႏွ႕ံလာလို႔၊ အတားအဆီးေတြ ၿပိဳက်ကုန္လို႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ (
တိုက္ရမည္႔ ) ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏႇာေတြဟာ ႏုိင္ငံေတြ ႀကားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊
ႏုိင္ငံေတြအတြင္းမွာ လူတဦးခ်င္း အတြင္းမွာ ေရာက္ေနပါၿပီ ။
အက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ဦးက သူ႔ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းေတြကို အခုလို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ 'ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပဲ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအတြက္ပဲ မဟုတ္ဘူး။' အေမရိကန္မႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာေလ့ရႇိတာက ဒီမိုကေရစီစံနစ္မွာ အေရးအပါဆံုး အလုပ္ဟာ ၿပည္သူအလုပ္ပါ ။ သမၼတလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူပါ။
ဒီခရီးစဥ္ ( လြတ္လပ္ေရး
ခရီး ) ဟာ အလြန႔္အလြန္ထူးျခားၿပီး ခက္ခဲတဲ့ စိန္ေခၚမႈျပင္းထန္တဲ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စိတ္႐ႈပ္စရာေကာင္းလႇတဲ့
ခရီးစဥ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္မႇာပါ။ အဆုံးမႇာေတာ့ ဒီႏုိင္ငံရဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြကပဲ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘာေတြလဲလို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါ၊
စစ္မႇန္တဲ့ ေတာ္လႇန္ေရးစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ႏႇလုံးသားကိုယ္စီမႇာ စတင္ခဲ့ၾကတဲ႕အတြက္ေၾကာင့္
ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ လြတ္လပ္မႈကို ဖမ္းဆုပ္ရမယ့္ သူေတြပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့
ေခါင္းေဆာင္မ်ားစြာက ျပသခဲ႕ၾကတဲ့ သတၲိမ်ဳိးေတာ့ထားရွိရပါမယ္။
စိန္ေခၚမႈႀကီးေတြကေတာ့ ေရွ႕ခရီးမႇာ ရႇိေနမႇာပါ။ အေျပာင္းအလဲရဲ့ အင္အားကို ေတာင့္ခံေနၾကတဲ႕ သူေတြလည္း ရႇိေနမႇာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ အၿပည့္အဝ ယုံႀကည္တာကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနာက္ေႀကာင္းျပန္လွည့္လို႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ႔ ၿဖစ္ရပ္တခုေတာ့ ၿဖစ္လာၿပီ ၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ၿပင္းၿပတဲ႔ ဆႏၵေတြက ဒီႏုိင္ငံကို ၿမွင့္တင္သြားလိမ့္မယ္၊ ကမၻာႀကီးအတြက္ ဧရာမ အတုယူစရာ တခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ဆုိတာပါပဲ၊ ဒီခရီးရႇည္ႀကီးမႇာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုဟာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔အတူ မိတ္ဖက္အျဖစ္ ရႇိေနမႇာပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။(ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေၿပာႀကား)
Remarks by
President Obama at the University of Yangon
Rangoon,
Burma
2:39 P.M. MMT
PRESIDENT OBAMA: Thank
you. (Applause.) Myanmar Naingan, Mingalaba! (Laughter and applause.) I am very
honored to be here at this university and to be the first President of the
United States of America to visit your country.
I came here because of
the importance of your country. You live at the crossroads of East and South
Asia. You border the most populated nations on the planet. You have a history
that reaches back thousands of years, and the ability to help determine the
destiny of the fastest growing region of the world.
I came here because of
the beauty and diversity of your country. I have seen just earlier today the
golden stupa of Shwedagon, and have been moved by the timeless idea of metta --
the belief that our time on this Earth can be defined by tolerance and by love.
And I know this land reaches from the crowded neighborhoods of this old city to
the homes of more than 60,000 villages; from the peaks of the Himalayas, the
forests of Karen State, to the banks of the Irrawady River.
I came here because of my
respect for this university. It was here at this school where opposition to
colonial rule first took hold. It was here that Aung San edited a magazine
before leading an independence movement. It was here that U Thant learned the
ways of the world before guiding it at the United Nations. Here, scholarship
thrived during the last century and students demanded their basic human rights.
Now, your Parliament has at last passed a resolution to revitalize this
university and it must reclaim its greatness, because the future of this
country will be determined by the education of its youth.
I came here because of
the history between our two countries. A century ago, American traders,
merchants and missionaries came here to build bonds of faith and commerce and
friendship. And from within these borders in World War II, our pilots flew into
China and many of our troops gave their lives. Both of our nations emerged from
the British Empire, and the United States was among the first countries to
recognize an independent Union of Burma. We were proud to found an American
Center in Rangoon and to build exchanges with schools like this one. And
through decades of differences, Americans have been united in their affection
for this country and its people.
Above all, I came here because of America’s belief in human dignity. Over the last several decades, our two countries became strangers. But today, I can tell you that we always remained hopeful about the people of this country, about you. You gave us hope and we bore witness to your courage.
Above all, I came here because of America’s belief in human dignity. Over the last several decades, our two countries became strangers. But today, I can tell you that we always remained hopeful about the people of this country, about you. You gave us hope and we bore witness to your courage.
We saw the activists
dressed in white visit the families of political prisoners on Sundays and monks
dressed in saffron protesting peacefully in the streets. We learned of ordinary
people who organized relief teams to respond to a cyclone, and heard the voices
of students and the beats of hip-hop artists projecting the sound of freedom.
We came to know exiles and refugees who never lost touch with their families or
their ancestral home. And we were inspired by the fierce dignity of Daw Aung
San Suu Kyi, as she proved that no human being can truly be imprisoned if hope
burns in your heart.
When I took office as
President, I sent a message to those governments who ruled by fear. I said, in
my inauguration address, “We will extend a hand if you are willing to unclench
your fist.” And over the last year and a half, a dramatic transition has begun,
as a dictatorship of five decades has loosened its grip. Under President Thein
Sein, the desire for change has been met by an agenda for reform. A civilian
now leads the government, and a parliament is asserting itself. The
once-outlawed National League for Democracy stood in an election, and Aung San
Suu Kyi is a Member of Parliament. Hundreds of prisoners of conscience have
been released, and forced labor has been banned. Preliminary cease-fires have
been reached with ethnic armies, and new laws allow for a more open economy.
So today, I’ve come to
keep my promise and extend the hand of friendship. America now has an
Ambassador in Rangoon, sanctions have been eased, and we will help rebuild an
economy that can offer opportunity for its people, and serve as an engine of
growth for the world. But this remarkable journey has just begun, and has much
further to go. Reforms launched from the top of society must meet the
aspirations of citizens who form its foundation. The flickers of progress that
we have seen must not be extinguished -- they must be strengthened; they must
become a shining North Star for all this nation’s people.
And your success in that
effort is important to the United States, as well as to me. Even though we come
from different places, we share common dreams: to choose our leaders; to live
together in peace; to get an education and make a good living; to love our
families and our communities. That’s why freedom is not an abstract idea;
freedom is the very thing that makes human progress possible -- not just at the
ballot box, but in our daily lives.
One of our greatest
Presidents in the United States, Franklin Delano Roosevelt, understood this
truth. He defined America’s cause as more than the right to cast a ballot. He
understood democracy was not just voting. He called upon the world to embrace
four fundamental freedoms: freedom of speech, freedom of worship, freedom from
want, and freedom from fear. These four freedoms reinforce one another, and you
cannot fully realize one without realizing them all.
So that's the future that
we seek for ourselves, and for all people. And that is what I want to speak to
you about today.
First, we believe in the
right of free expression so that the voices of ordinary people can be heard,
and governments reflect their will -- the people's will.
In the United States, for
more than two centuries, we have worked to keep this promise for all of our
citizens -- to win freedom for those who were enslaved; to extend the right to
vote for women and African Americans; to protect the rights of workers to
organize.
And we recognize no two
nations achieve these rights in exactly the same way, but there is no question
that your country will be stronger if it draws on the strength of all of its
people. That’s what allows nations to succeed. That’s what reform has begun to
do.
Instead of being
repressed, the right of people to assemble together must now be fully
respected. Instead of being stifled, the veil of media censorship must continue
to be lifted. And as you take these steps, you can draw on your progress.
Instead of being ignored, citizens who protested the construction of the
Myitsone dam were heard. Instead of being outlawed, political parties have been
allowed to participate. You can see progress being made. As one voter said
during the parliamentary elections here, “Our parents and grandparents waited
for this, but never saw it.” And now you can see it. You can taste freedom.
And to protect the
freedom of all the voters, those in power must accept constraints. That's what
our American system is designed to do. Now, America may have the strongest
military in the world, but it must submit to civilian control. I, as the
President of the United States, make determinations that the military then
carries out, not the other way around. As President and Commander-In-Chief, I
have that responsibility because I'm accountable to the people.
Now, on other hand, as
President, I cannot just impose my will on Congress -- the Congress of the
United States -- even though sometimes I wish I could. The legislative branch
has its own powers and its own prerogatives, and so they check my power and
balance my power. I appoint some of our judges, but I cannot tell them how to
rule, because every person in America -- from a child living in poverty to me,
the President of the United States -- is equal under the law. And a judge can
make a determination as to whether or not I am upholding the law or breaking
the law. And I am fully accountable to that law.
And I describe our system
in the United States because that's how you must reach for the future that you
deserve -- a future where a single prisoner of conscience is one too many. You
need to reach for a future where the law is stronger than any single leader,
because it's accountable to the people. You need to reach for a future where no
child is made to be a soldier and no woman is exploited, and where the laws
protect them even if they're vulnerable, even if they're weak; a future where
national security is strengthened by a military that serves under civilians and
a Constitution that guarantees that only those who are elected by the people
may govern.
On that journey, America
will support you every step of the way -- by using our assistance to empower
civil society; by engaging your military to promote professionalism and human
rights; and by partnering with you as you connect your progress towards
democracy with economic development. So advancing that journey will help you
pursue a second freedom -- the belief that all people should be free from want.
It's not enough to trade
a prison of powerlessness for the pain of an empty stomach. But history shows
that governments of the people and by the people and for the people are far
more powerful in delivering prosperity. And that's the partnership we seek with
you.
When ordinary people have
a say in their own future, then your land can’t just be taken away from you.
And that's why reforms must ensure that the people of this nation can have that
most fundamental of possessions -- the right to own the title to the land on
which you live and on which you work.
When your talents are
unleashed, then opportunity will be created for all people. America is lifting
our ban on companies doing business here, and your government has lifted
restrictions on investment and taken steps to open up your economy. And now, as
more wealth flows into your borders, we hope and expect that it will lift up
more people. It can't just help folks at the top. It has to help everybody. And
that kind of economic growth, where everybody has opportunity -- if you work
hard, you can succeed -- that's what gets a nation moving rapidly when it comes
to develop.
But that kind of growth
can only be created if corruption is left behind. For investment to lead to
opportunity, reform must promote budgets that are transparent and industry that
is privately owned.
To lead by example,
America now insists that our companies meet high standards of openness and
transparency if they're doing business here. And we'll work with organizations
like the World Bank to support small businesses and to promote an economy that
allows entrepreneurs, small businesspeople to thrive and allows workers to keep
what they earn. And I very much welcome your government’s recent decision to
join what we've called our Open Government Partnership, so that citizens can
come to expect accountability and learn exactly how monies are spent and how
your system of government operates.
Above all, when your
voices are heard in government, it's far more likely that your basic needs will
be met. And that’s why reform must reach the daily lives of those who are
hungry and those who are ill, and those who live without electricity or water.
And here, too, America will do our part in working with you.
Today, I was proud to
reestablish our USAID mission in this country, which is our lead development
agency. And the United States wants to be a partner in helping this country,
which used to be the rice bowl of Asia, to reestablish its capacity to feed its
people and to care for its sick, and educate its children, and build its
democratic institutions as you continue down the path of reform.
This country is famous
for its natural resources, and they must be protected against exploitation. And
let us remember that in a global economy, a country’s greatest resource is its
people. So by investing in you, this nation can open the door for far more
prosperity -- because unlocking a nation’s potential depends on empowering all
its people, especially its young people.
Just as education is the
key to America’s future, it is going to the be the key to your future as well.
And so we look forward to working with you, as we have with many of your
neighbors, to extend that opportunity and to deepen exchanges among our
students. We want students from this country to travel to the United States and
learn from us, and we want U.S. students to come here and learn from you.
And this truth leads me
to the third freedom that I want to discuss: the freedom to worship -- the
freedom to worship as you please, and your right to basic human dignity.
This country, like my own
country, is blessed with diversity. Not everybody looks the same. Not everybody
comes from the same region. Not everybody worships in the same way. In your
cities and towns, there are pagodas and temples, and mosques and churches
standing side by side. Well over a hundred ethnic groups have been a part of
your story. Yet within these borders, we’ve seen some of the world’s longest
running insurgencies, which have cost countless lives, and torn families and
communities apart, and stood in the way of development.
No process of reform will
succeed without national reconciliation. (Applause.) You now have a moment of
remarkable opportunity to transform cease-fires into lasting settlements, and
to pursue peace where conflicts still linger, including in Kachin State. Those
efforts must lead to a more just and lasting peace, including humanitarian
access to those in need, and a chance for the displaced to return home.
Today, we look at the
recent violence in Rakhine State that has caused so much suffering, and we see
the danger of continued tensions there. For too long, the people of this state,
including ethnic Rakhine, have faced crushing poverty and persecution. But
there is no excuse for violence against innocent people. And the Rohingya hold
themselves -- hold within themselves the same dignity as you do, and I do.
National reconciliation
will take time, but for the sake of our common humanity, and for the sake of
this country’s future, it is necessary to stop incitement and to stop violence.
And I welcome the government’s commitment to address the issues of injustice
and accountability, and humanitarian access and citizenship. That’s a vision
that the world will support as you move forward.
Every nation struggles to
define citizenship. America has had great debates about these issues, and those
debates continue to this day, because we’re a nation of immigrants -- people
coming from every different part of the world. But what we’ve learned in the
United States is that there are certain principles that are universal, apply to
everybody no matter what you look like, no matter where you come from, no
matter what religion you practice. The right of people to live without the
threat that their families may be harmed or their homes may be burned simply
because of who they are or where they come from.
Only the people of this
country ultimately can define your union, can define what it means to be a
citizen of this country. But I have confidence that as you do that you can draw
on this diversity as a strength and not a weakness. Your country will be
stronger because of many different cultures, but you have to seize that
opportunity. You have to recognize that strength.
I say this because my own
country and my own life have taught me the power of diversity. The United
States of America is a nation of Christians and Jews, and Muslims and
Buddhists, and Hindus and non-believers. Our story is shaped by every language;
it’s enriched by every culture. We have people from every corners of the world.
We’ve tasted the bitterness of civil war and segregation, but our history shows
us that hatred in the human heart can recede; that the lines between races and
tribes fade away. And what’s left is a simple truth: e pluribus unum -- that’s
what we say in America. Out of many, we are one nation and we are one people.
And that truth has, time and again, made our union stronger. It has made our
country stronger. It’s part of what has made America great.
We amended our
Constitution to extend the democratic principles that we hold dear. And I stand
before you today as President of the most powerful nation on Earth, but
recognizing that once the color of my skin would have denied me the right to
vote. And so that should give you some sense that if our country can transcend
its differences, then yours can, too. Every human being within these borders is
a part of your nation’s story, and you should embrace that. That’s not a source
of weakness, that’s a source of strength -- if you recognize it.
And that brings me to the
final freedom that I will discuss today, and that is the right of all people to
live free from fear.
In many ways, fear is the
force that stands between human beings and their dreams. Fear of conflict and
the weapons of war. Fear of a future that is different from the past. Fear of
changes that are reordering our societies and economy. Fear of people who look
different, or come from a different place, or worship in a different way. In
some of her darkest moments, when Aung San Suu Kyi was imprisoned, she wrote an
essay about freedom from fear. She said fear of losing corrupts those who wield
it -- “Fear of losing power corrupts those who wield it, and fear of the
scourge of power corrupts those who are subject to it.”
That's the fear that you
can leave behind. We see that chance in leaders who are beginning to understand
that power comes from appealing to people’s hopes, not people's fears. We see
it in citizens who insist that this time must be different, that this time
change will come and will continue. As Aung San Suu Kyi wrote: “Fear is not the
natural state of civilized man.” I believe that. And today, you are showing the
world that fear does not have to be the natural state of life in this country.
That’s why I am here.
That’s why I came to Rangoon. And that’s why what happens here is so important
-- not only to this region, but to the world. Because you're taking a journey
that has the potential to inspire so many people. This is a test of whether a
country can transition to a better place.
The United States of
America is a Pacific nation, and we see our future as bound to those nations
and peoples to our West. And as our economy recovers, this is where we believe
we will find enormous growth. As we have ended the wars that have dominated our
foreign policy for a decade, this region will be a focus for our efforts to
build a prosperous peace.
Here in Southeast Asia,
we see the potential for integration among nations and people. And as
President, I have embraced ASEAN for reasons that go beyond the fact that I
spent some of my childhood in this region, in Indonesia. Because with ASEAN, we
see nations that are on the move -- nations that are growing, and democracies
that are emerging; governments that are cooperating; progress that’s building
on the diversity that spans oceans and islands and jungles and cities, peoples
of every race and every religion. This is what the 21st century should look
like if we have the courage to put aside our differences and move forward with
a sense of mutual interest and mutual respect.
And here in Rangoon, I
want to send a message across Asia: We don’t need to be defined by the prisons
of the past. We need to look forward to the future. To the leadership of North
Korea, I have offered a choice: let go of your nuclear weapons and choose the
path of peace and progress. If you do, you will find an extended hand from the
United States of America.
In 2012, we don’t need to
cling to the divisions of East, West and North and South. We welcome the
peaceful rise of China, your neighbor to the North; and India, your neighbor to
the West. The United Nations -- the United States will work with any nation,
large or small, that will contribute to a world that is more peaceful and more
prosperous, and more just and more free. And the United States will be a friend
to any nation that respects the rights of its citizens and the responsibilities
of international law.
That's the nation, that's
the world that you can start to build here in this historic city. This nation
that's been so isolated can show the world the power of a new beginning, and
demonstrate once again that the journey to democracy goes hand in hand with
development. I say this knowing that there are still countless people in this
country who do not enjoy the opportunities that many of you seated here do.
There are tens of millions who have no electricity. There are prisoners of
conscience who still await release. There are refugees and displaced peoples in
camps where hope is still something that lies on the distant horizon.
Today, I say to you --
and I say to everybody that can hear my voice -- that the United States of
America is with you, including those who have been forgotten, those who are dispossessed,
those who are ostracized, those who are poor. We carry your story in our heads
and your hopes in our hearts, because in this 21st century with the spread of
technology and the breaking down of barriers, the frontlines of freedom are
within nations and individuals, not simply between them.
As one former prisoner
put it in speaking to his fellow citizens, “Politics is your job. It’s not only
for [the] politicians.” And we have an expression in the United States that the
most important office in a democracy is the office of citizen -- not President,
not Speaker, but citizen. (Applause.)
So as extraordinary and
difficult and challenging and sometimes frustrating as this journey may seem,
in the end, you, the citizens of this country, are the ones who must define
what freedom means. You're the ones who are going to have to seize freedom,
because a true revolution of the spirit begins in each of our hearts. It
requires the kind of courage that so many of your leaders have already
displayed.
The road ahead will be
marked by huge challenges, and there will be those who resist the forces of
change. But I stand here with confidence that something is happening in this
country that cannot be reversed, and the will of the people can lift up this
nation and set a great example for the world. And you will have in the United
States of America a partner on that long journey. So, cezu tin bad de.
(Applause.)
Thank you. (Applause.)
END
3:10 P.M. MMT
3:10 P.M. MMT
