ယုံတဲ႔သူေတြ မ်ားလြန္းေနလို႔ -၂ ( ၿငင္းခုံသူမ်ား )

from "Life of Pi" by Yann Martel

( ပိုင္ က အိႏၵိယ ႏုိင္ငံ၊ pondicherry ၿမိဳ႕က ကုလားေလး တေယာက္ၿဖစ္တယ္။ ဘာသာေရး စိတ္ဝင္စားခါစ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ဟိႏၵဴ ပ႑စ္ႀကီး၊ မူစလင္ အီမန္ႀကီး ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး အဲဒီ ဘာသာ သုံးခု စလုံးကို ဝင္ထားတယ္၊ ဘယ္သူကိုမွ အသိမေပးဘူး။ တေန႔ေတာ့ မိသားစု ပင္လယ္ကမ္းစပ္အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဆရာႀကီး သုံးေယာက္စလုံး နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သြားေတြ႔တယ္၊ ဆရာႀကီးေတြက ပိုင္ ရဲ႕႔ မိဘ ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားႀကတယ္ )



သူတို႔ သုံးေယာက္စလုံး ဒီမိသားစုဆီကို ဦးတည္ၿပီး လာေနတယ္ဆိုတာကုိလည္း သေဘာေပါက္သြားေရာ ဆရာႀကီး သုံးေယာက္စလုံး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္သြားႀကတယ္။ သုံးေယာက္စလုံးက က်န္တဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိစၥတခုရွိလို႔ ဒီမိသားစုဆီကို ( ငါလာေနတာ ေတြ႔ရဲ႔သားနဲ႔ ) အလုိက္ကမ္းဆိုး မသိ အတင္း ဝင္လာတာပဲ လို႔ တြက္လိုက္ပုံ ရတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စိတ္ပ်က္တဲ႔ အႀကည့္နဲ႔ ႀကည့္လုိက္ႀကတယ္။

သူတို႔နဲ႔ မသိတဲ႔ ဘာသာေရးဆရာႀကီး သုံးေယာက္က ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး နဲ႔ လမ္းပိတ္ရပ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုလည္း ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္သြားတယ္။ .........

ဟယ္လို ေတြ၊ မဂၤလာပါေတြလည္း ၿပီးေရာ အေနရခက္ေလာက္ေအာင္ အႀကာႀကီး တိတ္သြားႀကတယ္။ ဒီတိတ္ဆိတ္မႈကို ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကပဲ ဂုဏ္ယူဝင့္ႀကြားမႈ အၿပည့္ပါတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ စၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။ " ပစ္ဆင္း ဟာ သိပ္ေတာ္တဲ႔ ခရစ္ယန္ လူငယ္ေလးပါပဲ ခင္ဗ်ား၊ သူ မႀကာခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဓမၼေတးဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔မွာ ပါဝင္လာႏုိင္လိမ္႔မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ခင္ဗ်"

ကြ်န္ေတာ့္မိဘ ေတြေကာ၊ ပ႑စ္ႀကီးေကာ၊ အီမန္ႀကီးေကာ အ႔ံႀသသြားႀကတယ္။

"ခင္ဗ်ား မွားေနၿပီ ထင္တယ္ေနာ။ သူက သိပ္ေတာ္တဲ႔ မူစလင္လူငယ္ကေလးပါ၊ ေသာႀကာေန႔ ဝတ္ၿပဳတိုင္း မပ်က္မကြက္လာတယ္၊ ကိုရန္က်မ္းကိုလည္း အေတာ္ေလး သိလာေနပါၿပီ" လို႔ အီမန္ႀကီး က ေၿပာလိုက္တယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ မိဘေတြေကာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေကာ၊ ပ႑စ္ႀကီးေကာ မယုံႏုိင္ေအာင္ ၿဖစ္သြားႀကတယ္။

ပ႑စ္ႀကီးက ေၿပာလိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မွားေနၿပီ။ သူက သိပ္လိမၼာတဲ႔ ဟိႏၵဴလူငယ္ေလးပါ၊ သူ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဘုရားဖူး၊ ဆြမ္းကပ္ လာလုပ္ေနတာ တခ်ိန္လုံးေတြ႔ေနတာပဲ ဥစၥာ"

ကြ်န္ေတာ့္ မိဘေတြေကာ၊ အီမန္ႀကီးေကာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါ အ႔ံအားသင့္ကုန္တယ္။

"ဘာမွာ မမွားပါဘူးဗ်" လို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေၿပာတယ္။ "ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို သိတာေပါ့၊ သူ႔နံမည္က ပစ္ဆင္း ေမာလိတာ ပေတး၊ ခရစ္ယန္ေလးပါဗ်"

"က်ဳပ္လည္း သိတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူက မူစလင္ပါဗ်" လို႔ အီမန္ႀကီးက အခုိင္အမာ ေၿပာလိုက္တယ္။

"အဓိပၸါယ္မရွိတာဗ်ာ" လို႔ ပ႑စ္ႀကီး က ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ "ပစ္ဆင္း ဟာ ေမြးကတည္းက ဟိႏၵဴ ၊ ႀကီးေတာ႔လည္း ဟိႏၵဴ၊ ေသေတာ့လည္း ဟိႏၵဴ ပဲ" ၿဖစ္ရမွာေပါ့။

ဆရာႀကီး သုံးေယာက္စလုံး အသက္ေတာင္ မရႈႏုိင္ပဲ၊ တေယာက္ကိုတေယာက္ မယုံႏုိငိတဲ႔ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ ၿပဴးႀကည့္ေနႀကတယ္။

ဘုရားသခင္၊ သူတို႔ မ်က္လုံးေတြကို ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးထံမွ လႊဲေတာ္မူပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိလိုက္တယ္။

တခါတည္း မ်က္လုံးအားလုံး ကြ်န္ေတာ္႔ေပၚ ေရာက္လာပါေလေရာ။

" ပစ္ဆင္း၊ ဒါတကယ္ပဲလား" အီမန္ႀကီးက စိတ္အရမ္းပါလာၿပီ။ " ဟိႏၵဴ နဲ႔ ခရစ္ယန္ ဆိုတာ ရုပ္ထုကိုးကြယ္တဲ႔ လူေတြေနာ္၊ သူတို႔မွာ ဘုရားေတြက အမ်ားႀကီး"

"မူစလင္ေတြက်ေတာ့ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ့" ပ႑စ္ႀကီးက တု႔ံၿပန္လိုက္တယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို တခ်က္ငဲ႔ႀကည့္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေရရြတ္သလို ေၿပာတယ္၊ "ပစ္ဆင္း၊ ေယရႈသခင္ဆီမွာသာ ကယ္တင္ၿခင္းကို ရႏုိင္တယ္ေနာ္"

"ေပါက္တတ္ကရေတြကြာ၊ ခရစ္ယန္ေတြက ဘာသာေရးအေႀကာင္း ဘာမ်ားသိလို႔တုန္း" ပ႑စ္ႀကီး က ေၿပာတယ္။

"ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လမ္း ကေန ေသြဖယ္သြားခဲ႔တာ ႀကာၿပီ" အီမန္ႀကီးက ေၿပာလိုက္တယ္။

"မင္းတို႔ ဘာသာမွာ ဘုရားက ဘယ္မွာတုန္း" ဘုန္းေတာ္ႀကီး က ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ ေမးလိုက္တယ္။ "မင္းတို႔ဘာသာမွာ ဘုရားသခင္က တန္းခိုးၿပဋိဟာ ၿပထားတာ တခုတေလေတာင္ ရွိလို႔လား၊ တန္းခုိးၿပတာ တခုမွ မရွိပဲနဲ႔မ်ား၊ ဘယ္လို ဘာသာ ပါလိမ့္" ( see note )

"တို႔က တခ်ိန္လုံး ေသၿပီးသား မသာေတြ ဂူထဲကေန ခုန္ခုန္ ထ လာေနတဲ႔ ဆပ္ကပ္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ အဲလို ဘာသာကြ၊ ငါတို႔ မူစလင္ေတြက သဘာဝ အေၿခခံ တန္ခုိးၿပေတာ္မူတာေတြကိုပဲ လက္ကိုင္ထားတယ္၊ ငွက္ေတြ ပ်ံေနတာ၊ မိုးေတြ ရြာတာ၊ သီးႏွံေတြ ေပါက္ပြားလာတာ၊ အဲဒီ တန္ခုိးၿပေတာ္မူတာေတြနဲ႔တင္ တို႔အတြက္ လုံေလာက္ေနၿပီ"

"ငွက္ေတြ မိုးေတြ ကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရားခင္က ကိုယ္႔ဘက္မွာ တကယ္ရွိေနလား၊ မရွိေနလားေတာ့ သိခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ"

"ေႀသာ္၊ ဟုတ္လား၊ ေကာင္းၿပီ၊ မင္းတို႔နဲ႔ လာေနေတာ့ ဘုရားသခင္ အတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးထူးတာကိုး၊ မင္းတို႔ ဘုရားကို ဝိုင္းသတ္ဖို႔ လုပ္ႀကတယ္ေလ၊ မင္းတို႔ သူ႔ကို ကားစင္မွာ သံမိႈႀကီးေတြနဲ႔ ရုိက္ထားတယ္ေလ၊ တမန္ေတာ္ ကို ဒီိလို လုပ္တာ လူယဥ္ေက်းေတြ တဲ႔လား၊ ငါတို႔ တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ ဆိုရင္၊ တမန္ေတာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ ႏူတ္ကပတ္ေတာ္ကို ငါတို႔ဆီကို ေဆာင္ယူလာေပးတာ၊ ဘာမွ သိကၡာက်စရာ၊ အရွက္ကြဲစရာ မႀကဳံရပဲ၊ အသက္အေတာ္ႀကီးမွ ဓမၼတာအတိုင္း ေသသြားတယ္။"

"ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ဟုတ္လား၊ သဲကႏၳာရအလယ္က မင္းတို႔ရဲ႕ စာမတတ္တဲ႔ ကုန္သည္ဆီကို ဟုတ္လား၊ ကုလားအုပ္စီးရတာ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ယိမ္းလြန္းလို႔ သြားေရေတြ၊ဘာေတြက်ၿပီး ဝက္ရူးၿပန္ၿပီး တက္တာ ၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဘုရားသခင္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ က်တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ အဲ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေနပူလြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ေတြ ဟပ္ဘြိဳင္ၿဖစ္သြားတာ ၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္"

"တမန္ေတာ္သာ အခုေန၊ တမန္ေတာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊ ရွိေနခဲ႔ရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ စကားလုံး ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေၿပာရွာမွာပါ" အီမန္ႀကီးက မ်က္လုံးေလး ေမွးၿပီး ၿပန္ေၿပာလိုက္တာပါ။

"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုမွ မရွိပဲ၊ ခရစ္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္သန္ေနတုန္းပဲ၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစႀကီးကေတာ့ ေသၿပီ၊ ေသၿပီ၊ ေသၿပီကြ"

ပ႑စ္ႀကီးက ႀကားကၿဖတ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးပဲ ေၿပာလိုက္တယ္၊ သူက တမီးလ္ လို ေၿပာလိုက္တာ၊ "အဓိက ၿပသနာကေတာ့ ဘာၿဖစ္လို႔ ပစ္ဆင္း ဟာ ဒီ တိုင္းတပါးက ဘာသာေရးေတြကို အေပ်ာ္သြားလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတာပဲ"

ဘုန္းေတာ္ႀကီး နဲ႔ အီမန္ႀကီး တို႔ရဲ႕မ်က္လုံးႀကီးေတြ အပီအၿပင္ ၿပဴးထြက္လာပါေရာ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဒီမွာေမြးတဲ႔ တမီးလ္ လူမ်ိဳးေတြ။

"ဘုရားသခင္ဟာ လူတုိင္းနဲ႔ဆိုင္တယ္" ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဒေရာေသာပါး ေၿပာခ်လိုက္တယ္။

အီမန္ႀကီးက ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲၿငိမ့္ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္တယ္။ "ဘုရားဆုိတာ တပါးတည္း ရွိတယ္"

"သူတို႔ ဘုရားတဆူတည္းနဲ႔တင္ မူစလင္ေတြမွာ ၿပသနာရွာလိုက္ရတာ၊ အဓိကရုဏ္းေတြ လုပ္လိုက္ရတာ၊ အဲဒါ မူစလင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရုိင္းတယ္၊ အစၥလမ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ ဆိုတဲ႔ သက္ေသပါပဲခင္ဗ်ား" ပ႑စ္ႀကီးက ေႀကၿငာလိုက္ပါတယ္။

"ေအာင္မာ၊ ဇာတ္ခြဲတဲ႔ ကြ်န္ထိန္းကပဲ ေၿပာရတယ္ ရွိေသးတယ္" အီမန္ႀကီးက ေဟာက္လိုက္တယ္။ "ဟိႏၵဴေတြက်ေတာ့ေကာ၊ လူေတြကိုေတာ့ ( ဇတ္နိမ္႔ေတြကို ) ကြ်န္လုပ္ၿပီး ၊ အက်ႋဝတ္ေပးထားတဲ႔ ကစားစရာ အရုပ္ေတြကိုက်ေတာ့ ရွိခိုးေနတယ္ မဟုတ္လား"

"ဒီေကာင္ေတြက ေရႊႏြားရုပ္ ကို ကိုးကြယ္တဲ႔လူေတြ ( သမၼာက်မ္းလာ မိစၦာဒိဌိအယူ ) ၊ ႏြားေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ေနတာ" ဘုန္းေတာ္ႀကီး က ဝင္ေတာ ေပးလိုက္သည္။

"ခရစ္ယန္ေတြက်ေတာ့ ဟိုလူၿဖဴေရွ႕မွာ သြားဒူးေထာက္တယ္ မဟုတ္လား၊ တိုင္းတပါးက လာတဲ႔ ဘုရားနံေဘးက ေၿပးလိုက္ေနႀကတဲ႔ အေကာင္ေတြ၊ လူၿဖဴမဟုတ္တဲ႔ လူတိုင္းက ဒင္းတို႔ကို ရြံေႀကာက္ႀကီးေပါ့"

"ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဝက္သားလည္းစား၊ လူသားလည္းစားတဲ႔ ဟာေတြပဲ" အီမန္ႀကီး အဆစ္ဝင္ထည့္သြားသည္။

"အဲ ေနာက္ဆုံး ဘယ္ေရာက္လာလဲဆိုေတာ့" ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေဒါသကို ထိန္းၿပီး ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္၊ "ပစ္ဆင္းဟာ တကယ္႔ဘာသာ ကို လိုခ်င္သလား၊ ကာတြန္းစာအုပ္ထဲက ဒ႑ာရီပုံၿပင္ေတြကိုပဲ လိုခ်င္တာလား ဆိုတာပဲ"

"ဘုရားကိုေရြးမလား၊ အရုပ္ကိုေရြးမလား ေပါ့ေလ" အီမန္ႀကီးက အသံေလးေလးနဲ႔ ခ်ီလုိက္သည္။

"ကိုယ္႔ဘုရားေတြေရြးမွာလား၊ ကိုလိုနီဘုရားေတြကို ေရြးမွာလား" ပ႑စ္ႀကီးက ရႈးရူးရွဲရွဲ ေၿပာခ်လိုက္သည္။

ဘယ္သူမ်က္ႏွာ ပိုရဲေနသလဲ ေၿပာဖို႔ေတာင္ ခက္သည္။ မႀကာခင္ ထိုးႀက ႀကိတ္ႀက ေတာ့မည့္ပုံေပၚေနသည္။

ဒါနဲ႔ပဲ အေဖက သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေၿမွာက္လိုက္ၿပီး "လူႀကီးမင္းမ်ား၊ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား" လို႔ ေအာ္လိုက္ပါသည္။ "ဒီနုိင္ငံမွာ မည္သူမဆို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတာ သတိေပးပါရေစ"

ေလၿဖတ္ထားသလို ရြဲ႕ေစာင္းေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီး သုံးခု သူ႔ဘက္ကို လွည့္သြားသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ ( ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ) ဘာသာ၊ တခုတည္း " လို႔ ဆရာႀကီး သုံးေယာက္ သံၿပိဳင္ ဟစ္လိုက္ႀကသည္။ လက္ညွိးသုံးေခ်ာင္း ကလည္း သူတို႔စကား ပိုေလးနက္ေအာင္ ေနာက္ကေန exclamation mark ( ! ) ထည့္ေပးလိုက္သလို ေလထဲကို ေၿမာက္တက္လာႀကသည္။

မရည္ရြယ္ပဲနဲ႔ စကားသံၿပိဳင္၊ အမူအယာ က ယိမ္းကသလို တိုက္ဆိုင္သြားတာကို သူတို႔ဘာသာ မေက်မနပ္ ၿဖစ္သြားႀကၿပန္သည္။ လက္ညွိးေတြ အၿမန္ၿပန္ရုပ္ၿပီး သက္ၿပင္းေတြခ်၊ ညည္းညႈ ကုန္ႀကသည္။ အေဖ နဲ ႔ အေမ လည္း ဘာေၿပာရမွန္း မသိေတာ့ပဲ ၿပဴးႀကည့္ေနႀကပါသည္။

ပ႑စ္ ႀကီးက စ ေၿပာပါသည္။ " မစၥတာ ပေတး ခင္ဗ်ား၊ ပစ္ဆင္း ရဲ႕ ဘုရားတရား ႀကည္ညိဳတတ္ပုံ ကေတာ့ ခ်ိးက်ဴး စရာပါပဲ ခင္ဗ်ား၊ အခုလို ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ ဒီေလာက္ ဘုရားတရားကို စိတ္ဝင္စား တတ္တဲ႔ ကေလးမ်ိဳး ေတြ႔ရတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ" ၊ အီမန္ႀကီး နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကလည္း ေခါင္းညိတ္ပါသည္။ " ဒါေပမယ့္ သူက ဟိႏၵဴေကာ၊ ခရစ္ယန္ေကာ၊ မူဆလင္ေကာ ေတာ့ မၿဖစ္ႏုိင္ ဘူးခင္ဗ်၊ လုံးဝ ကို မၿဖစ္ႏုိင္ပါဘုူး၊ သူတခု ကို ေရြးရပါလိ္မ့္မယ္"

"'ဒီဥစၥာ ၿပစ္မႈေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေၿပာတာလဲ မွန္တယ္ ထင္ပါတယ္" လို႔ အေဖ က ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

သုံးေယာက္စလုံး တိုးတိုး တိုးတိုး ေရရြတ္ႀကၿပီး ေတာ့ အေဖ လုပ္သလို ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ႀကည့္ ကုန္ႀကပါတယ္၊ ေကာင္းကင္ကပဲ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ က်လာေတာ့မယ့္ ပုံပါ။ အေမ က ကြ်န္ေတာ္ကို ႀကည့္လိုက္ပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ပခုံးေတြေပၚကို ေလးလံစြာ က်ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

"ကဲ၊ ပစ္ဆင္း" အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို အသာေလး တြန္းလိုက္ၿပီး " အဲဒီ ( ေရြးတဲ႔) ကိစၥ သား ဘာေၿပာခ်င္လဲ"

"ဘာဘူႀကီး ဂႏၵီ က ဘာသာအားလုံးဟာ မွန္တာခ်ည္းပဲ လို႔ ေၿပာတယ္ေလ၊ သားက ဘုရားကို ႀကည္ညိဳခ်င္တာပါ" လို႔ လႊတ္ကနဲ ေၿပာလိုက္မိၿပီး ၊ မ်က္ႏွာလည္း ရဲၿပီး ေခါင္းကို ငု႔ံထားလိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ရွက္သြားတာဟာ အားလုံးကို ကူးစက္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေၿပာႀကေတာ့ပါဘူး။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေနတဲ႔ေနရာက တာလမ္းမေပၚက ဂႏၵီႀကီး ရုပ္ထု ရွိတဲ႔ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးလွပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ေတာင္ေဝွး နဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းမွာ မွင္စာအၿပဳံးေလး နဲ႔ မ်က္လုံးမွာ အေရာင္လက္လို႔ မဟတၱမ တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြ ေၿပာစကားေတြကို သူမ်ား ႀကားသြားလား ၊ ေၿပာစကားေတြထက္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသားကို သူ ပိုအေလးထား နားမ်ားေထာင္ေနေလ သလားလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ မိပါတယ္။ အေဖ က လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းလိုက္ၿပီး အသံတိမ္တိမ္နဲ႕ "ဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံးႀကိဳးစားေနတဲ႔ ဘုရားကို ႀကည္ညိဳ ႀကဘုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္ ဗ်ာ" လို႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လူမွန္း သိတတ္စ ကတည္းက ဘုရားေက်ာင္းထဲကို တေလးတနက္ ထားၿပီး ေၿခမခ်ဘူးတဲ႔ အေဖက အဲဒီလုိေၿပာလိုက္တာ့ ရီေတာ့ ရီခ်င္သား။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုေၿပာလိုက္တာ အလုပ္ၿဖစ္သြားတယ္။ ကေလးက ဘုရားႀကည္ညိဳတာကို အၿပစ္ေၿပာလို႔ မရဘူးေလ။ ဆရာႀကီး သုံးေယာက္လည္း မ်က္ႏွာမွာ မႀကည္သာတဲ႔ အၿပဳံးေသေတြနဲ႔ ထြက္သြားႀကပါေတာ့တယ္။

အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို တခုခု ေၿပာေတာ့မည့္ပုံနဲ႔ ႀကည့္ေနၿပီးမွ အိုင္ဒီယာ ရသြားၿပီး " ဘယ္သူ ice-cream စားႀကဦးမလဲ" လို႔ ေမးၿပီး ဘယ္သူမွာ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာခင္ အနီဆုံး ice-cream ဆိုင္ ဘက္ လွည့္သြားပါေတာ့တယ္။ အေမ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ႀကင္နာတဲ႔၊ ဘာေကာင္မွန္းမသိတဲ႔ အႀကည့္နဲ႔ ႀကည္႔ေနပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႔ အတြက္ ဘာသာေပါင္းစုံ ေဆြးေႏြးပြဲ မိတ္ဆက္ပါပဲ။ အေဖက ice-cream နဲ႔ sandwiches ေတြ ဝယ္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အရင္ေန႔ေတြလို မဟုတ္ပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မုန့္စားရင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြ လမ္းေလွ်ာက္တာကို ဆက္ခဲ႔ႀကပါတယ္။

Note: ဘုရားသခင္က တမန္ေတာ္ တေယာက္လႊတ္လိုက္ရင္ သူလႊတ္လိုက္တာမွန္း သိသာေအာင္ အဲဒီ တမန္ေတာ္ကို တန္ခိုးတခ်ိဳ႕ ၿပခြင့္ေပးေလ႔ရွိတယ္လို႔ ခရစ္ယန္ ေတြက ယုံႀကည္ႀကတယ္။